Deniz topalak son derece iddiasızdır, sahaya toleranslıdır ve bakımı kolaydır - ancak yine de birçok bahçıvanın umutsuzluğa kapılmasına neden olmuştur. Neden? Bu onun kökleriyle alakalı. Peki köklerin nesi bu kadar kötü olabilir ki?
Deniz iğdesinin kökleri nasıldır?
Deniz iğdesinin kökleri derindir (1,5-3 m derinliğinde) ve yüzeye yakın uzanan (5-12 m uzunluğunda) agresif yan köklere sahiptir. Çatlaklardan ve plakalardan geçerek çoğalırlar ve nitrojen sabitleyen bakterilerle ortak yaşam içinde yaşarlar.
Köklerinin temel yapısı
Deniz iğdesinin kökleri derin bir yer altı gerektirir. Sebebi ise çok yer kaplayan derin ana köklerin oluşmasıdır. 1,5 ile 3 m arasındaki derinliklere nüfuz edebilirler. Bu nedenle deniz topalakını saksıda tutmak daha az tavsiye edilir.
Derin ana köklerin yanı sıra çok sayıda yan kök vardır. Bunlar yüzeye yakın genişleyerek ortalama 5 m uzunluğa ulaşır. İdeal zemin koşullarında 12 m'ye kadar yatay boyuta ulaşabilirler.
Agresif ve hırslı kökler
Birçok bahçıvan için köklerden kaynaklanan dezavantaj, yayılma dürtüsüyle ilgilidir. Kökler iddialıdır ve saldırganlık potansiyeli yüksek olan çatlaklar, kaldırım levhaları, kaldırım taşları ve diğer şeylerden geçerek bitkinin koşucular aracılığıyla çoğ altılması sağlanır.
Avantajları da var
Fakat deniz topalak köklerinin de bazı avantajları vardır. Buna örneğin nitrojen bağlayan nodül bakterileri ile simbiyoz halinde yaşamaları da dahildir. Bu nedenle deniz topalak, besin içeriğinin önemsiz olduğu kumlu topraklar gibi yerlerde bile gelişebilir.
Diğer bir avantaj da bitkinin yolluk üreten köklerinin onu aşağıdaki gibi alt tabakaları korumak için ideal hale getirmesidir:
- Eğimler ve setler
- Nehir kenarı bölgeleri
- Dunes
Son fakat en önemlisi, kökler tuza dayanıklıdır. Yerdeki tuzla savaşmalarını sağlayan özel bezleri var. Bu, deniz topalaklarının kıyı bölgelerinde ve kışın yollarda tuz bulunan yollarda sorunsuz büyüyebileceği anlamına gelir.
İpuçları ve Püf Noktaları
Deniz topalak dikmek istiyorsanız önceden nereye dikeceğinizi iyice düşünmelisiniz. Ayrıca, bir kez dikildikten sonra yerinde bırakılması gerekir, çünkü birçok taşıyıcının yalnızca 2 ila 3 yıl sonra çıkarılması zordur.
